Ստ. Շահումյանի հ1 դպրոցի ուսուցիչները Արևմտյան Հայստանում
Չհագեցած կարոտ, որը Էրգիր էր կանչում: Պապերի հող, որ անմարմին ու աննյութեղեն էր ու հիմա գույն ու ձև, բույր ու կերպարանք էր ստացել: Հարազատ էին ոչ միայն անուններն ու պատմությունները, հարազատ էին ծաղիկն ու օդը, ջուրն ու արևը: Յուրաքանչյուրիս հոգում զգացմունքների հորդում էր. կարոտ՝ միախառնված ցավի ու անպաշտպանվածության հետ, սեր՝ կորցրածը մի գուցե մի օր հետ բերելու և տիրոջ իրավունքով, հպարտությամբ վայելելու զգացման հետ գիրկընխառն:
Կարելի է փոխանցել դիմացինիդ կարոտը. կարելի է, եթե նա էլ քեզ նման արյան կանչով է զգում դա, որովհետև մենք ոչ թե հողեր, տարածքներ, այլ ՀԱՅՐԵՆԻՔ ենք թողել օտարի ձեռքում:
Զգում էին մեր աշակերտները այն հուզմունքը, որ զգացել էինք յուրաքանչյուրս: Ոչ միայն զգում էին, այլև տեսնում էին, որովհետև հուզմունքը խեղդում էր, երբ պատմում էինք նրանց այն ամենի մասին, ինչ տեսել էինք. խոսուն էին մեր աչքերը, որ նայում էին նույնքան խոսուն մանկական աչքերին:
ՀԻՇՈՒՄ ՈՒ ՊԱՀԱՆՋՈՒՄ
Կարելի է փոխանցել դիմացինիդ կարոտը. կարելի է, եթե նա էլ քեզ նման արյան կանչով է զգում դա, որովհետև մենք ոչ թե հողեր, տարածքներ, այլ ՀԱՅՐԵՆԻՔ ենք թողել օտարի ձեռքում:
Զգում էին մեր աշակերտները այն հուզմունքը, որ զգացել էինք յուրաքանչյուրս: Ոչ միայն զգում էին, այլև տեսնում էին, որովհետև հուզմունքը խեղդում էր, երբ պատմում էինք նրանց այն ամենի մասին, ինչ տեսել էինք. խոսուն էին մեր աչքերը, որ նայում էին նույնքան խոսուն մանկական աչքերին:
ՀԻՇՈՒՄ ՈՒ ՊԱՀԱՆՋՈՒՄ